21Ιανουαριου 1949.

Η ΜΆΧΗ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ
όπως γνωρίζουμε η τρίτη επίθεση των ευρωκομουνιστών κατά της Ελλάδας, έγινε με επίθεση ανταρτών στις 30 Μαρτίου 1946 στο Λιτόχωρο με σκοπό την λεηλασία της πόλεως και πολλά άλλα.Οι επιθέσεις που ακολούθησαν υπήρξε καρπός αποφάσεων της τότε κομμουνιστικής εξουσίας δια την επικράτηση των. Παρότι μετά το μοίρασμα στη γιαλτα η Σοβιετική ένωση δεν μπόρεσε να κρατήσει στην επιρροή της την Ελλάδα. Δια τούτο τροφοδοτούσε κρυφά μεσώ Aλβανιας, Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας ότι ητο απαραίτητο. άρχισαν λοιπών τον ανταρτοπόλεμο σε ολόκληρη τη χώρα με σκοπό να εγκαθιδρύσουν μια ``προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση`` υπό την προεδρία του Μάρκου Βαφειάδη. Το 1948 ήταν έτος αίματος και δακρύων, έστειλαν παιδιά στο παραπέτασμα, κτυπούσαν αστικά κέντρα. Στην πελοποννισο υπήρχαν τρία συγκροτήματα, ένα στον ταιγετο απο τον Κονταλωνη, ένα στον παρνωνα από τον Πρεκεζε και ένα από την περιοχή του Μεναλου απο τον Γκιουζελη οπού ήταν και η έδρα του γενικού επιτελείου Πελοποννήσου. Η κατάσταση το φθινόπωρο του 1948 ήταν πραγματικά δύσκολη. Η ύπαιθρος είχε εντελώς ερημωθεί. είχε παντού χυθεί αυθονο Ελληνικό αίμα. Το Γενάρη του 1949 και μάλιστα τις πρώτες μέρες του μηνά, οι αρχηγοί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πήραν την απόφαση να επιτεθούν και κατά της πόλεως του Λεωνιδίου. Να την λεηλατήσουν και να την εξαφανίσουν από το χάρτη. Το Λεωνίδιο δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία του, έστεκε εκεί αδούλωτο, σαν ένα καρφί στο μάτι των εχθρών της πατρίδος. Περίμεναν το χιόνι να φτάσει πλέων του ενός μέτρου στον παρνωνα για να επιτεθούν. δεν πίστευαν ότι το Λεωνίδιο ήταν μια αδούλωτη πόλη που ούτε Τούρκος, δεν είχε πατήσει το πόδι του. Δεν περίμεναν ότι οι 100 φαντάροι τα ΤΕΑ και πολίτες επάνδρωναν τα φυλάκια της πόλεως. Ο καιρός έδωσε τη διαταγή και την νύχτα της 20-21 Ιανουαρίου 1949 ήρθε η ώρα του Λεωνιδίου.Τα φυλάκια της πόλεως επανδρωμένα όπως κάθε βραδύ δεν περίμεναν ότι ο πόλεμος ήταν λίγα μέτρα από τα πρώτα σπίτια. κατά τις 12 τα μεσάνυχτα και την ώρα που έβγαινε το φεγγάρι, ένας χείμαρρος φωτιάς και ριπών θα ξεχυθεί ξαφνικά από τις πλαγιές τον βουνών μαζί με τη φωνή του τηλεβόα να προτρέπει για παράδοση και δολοφονία τον ολίγων αξιωματικών που διεύθυναν την μάχη. Τα συγκροτήματα τον Πρεκεζε και Κονταλωνη, ενωμένα με μια δύναμη 1500 ανταρτών ζητούσαν να ποιούν το αίμα του Λεωνιδίου. Η μάχη είχε γενικευτεί , στο κροτάλισμα των οπλοπολυβόλων και τις ριπές των όλμων, ανακατεύονται με φωνές λύσσας αλλά και οιμωγές τραυματιών που αργοπεθαίνουν ενώ ποδοπατιούνται σ`ένα πεδίο μάχης που μέσα στην αγρία Γεναριάτικη νύχτα παίρνει μυθικές διαστάσεις. σκληροί οι αντίπαλοι. οι λίγοι από την πλευρά της πόλης και οι πολλοί από την πλευρά του βουνού.που προτρέπονται για την τελική γενική έφοδο και τη νίκη. Δεν γνώριζαν ότι εδώ δε πάτησε ούτε ο Ιμπραήμ ούτε κανένας απ αυτούς θα μπει μες το Λενιδι [οπός λέει και το τραγούδι] Η νύχτα προχωρούσε, η βοή της μάχης χάνετε μέσα στα φαράγγια του βουνού και τα ρέματα. Ο Πρεκεζες ωρύεται με τον τηλεβόα από την πλευρά του μεροχωρου <<πάση θυσία να πέσει η μεσαία γέφυρα>>, αυτό ήταν και το αρχικό σχέδιο για να κοπεί το Λεωνίδιο στα δυο. τα φυλάκια όλα καλά κρατούσαν και άντρες και παιδιά από τα σπίτια κουβαλούσαν σφαίρες και χειροβομβίδες στα φυλάκια. Ο ηρωικός Καραγιάννης στη μεσαία γέφυρα που έπεσε όλη η λύσσα, άντεξε. πέντε κανες πολυβόλου άλλαξε.. άρχισε να ροδίζει η ανατολή, οι αξιωματικοί βάση του σχεδίου τους και αφού δεν κατάφεραν σχεδόν τίποτα κατά την αποχώρηση την έπεσαν στο φυλάκιο του μήλου που ήταν λίγοι υπερασπιστές, το φυλάκιο και ύστερα από 6 μπαζούκας που δέχτηκε, έπεσε. Ο ανθυπολοχαγός Λουμπαρδιας Ιωάννης που το υπερασπιζόταν με πέντε οπλίτες και δυο πολίτες θα βρουν το θάνατο. ο εχθρός κατάλαβε ότι και εδώ έχασε το παιχνίδι. Αποχωρώντας βρήκαν καταφύγιο έπειτα από αρκετό δρόμο στο Παλαιοχορι, στον Κοσμά, στον Αγιο Βασίλη και το Πλατανακι. <<Βγήκαμε από την κόλαση του πολέμου και του θανάτου>> έλεγαν. Φτάνοντας στα καταφύγια τους δεν μπορούσαν να φανταστούν τι τους περίμενε την άλλη μέρα εκεί στα υψίπεδα του παρνωνα και πίσω από το τείχος του χιονιού. πίστευαν ότι είναι άτρωτοι και απρόσβλητοι. πημεριαζουν αμέριμνοι στα σπίτια τον χωριών ενώ οι σκοποί τυλίγονται νωχελικά στις κάπες τους και πολΛοι παραδίνονται στον ύπνο. Τα ΛΟΚ που εβρισκονται στην περιοχή της Αράχοβας, αποτελούνται από την Γ` μοίρα υπο της διαταγές του ταγματάρχη Παντελή Παπαθανασιου και την Δ` μοίρα υπό τις διαταγές του ταγματάρχη Μενελάου Ψαρακη είχαν από πέντε λόχους η κάθε μια, περίπου 700 αξιωματικού και οπλίτες υπό την ενιαια διοίκηση του Αντισυνταγματάρχη Κωσταντινου Λουμακη. Με το όπλο στο χέρι και με ελαφρύ οπλισμό στης 9 το πρωί της 21 Ιανουαρίου 1949 πήραν σήμα από την ανωτέρα διοίκηση Πελοποννήσου λακωνικό και σαφές. <<από 12 νυχτερινή κομουνιστικά σώματα προέβαλλαν το Λεωνίδιο, κινηθείτε τάχιστα προς συνάντηση και καταστροφή του εχθρού>> Μεσώ Βαμβακους και Βρεσθενων χώθηκαν στη χαράδρα των Τσιτζινων οπού τους τύλιξε το σκοτάδι. πορεία σιωπηλή και σύντομη έως της 11 το βραδύ. Στα 1.000 μετρά μπροστά τους και αφού περάσαν τον Παρνωνα, βρέθηκαν μπροστά σε ένα ολόφωτο χωριό, στα μάτια τους φάνταζε ένα αλησμόνητο θέαμα. Γεμάτο ζωη και κίνηση, τους προκαλούσε με την παρουσία του. ένας επιτελάρχης της μοίρας ενημέρωσε τους λοκαντζηδες και τους ψιθύρισε ευχαριστημένος <<νομίζω ότι αυτή τη φορά τους έχουμε στο χέρι>>. πιάνουν όλοι θέσεις γύρο από το χωριό, αθόρυβα, μέχρι και πίσω από τις μάντρες. Η εντολή ήταν να επιτεθούν με το πρώτο φως, το γλυκοχάραμα, το σύνθημα θα δυνόταν με ριπές από την διοίκηση. με το πρώτο φως της ημέρας άρχισε το κροτάλισμα των οπλών, καταιγιστικά πύρα από παντού, όλοι οι λόχοι άρχισαν από κάθε σημείο μια ορμητική έφοδο που γρήγορα όλο το χωριό ζώστηκε μέσα στη φωτιά και το σίδερο. ο αιφνιδιασμός του εχθρού είχε πετύχει απόλυτα, περάσαν αρκετά λεπτά της ώρας για να δεχτούν οι λοκαντζηδες πυρά από τα παράθυρα. Η μάχη ήταν καταστροφική για τους αντάρτες έμειναν στον τόπο 135 περίπου και άλλοι 70 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και τους μετέφεραν οι λοκατζήδες στο Λεωνίδιο. Τα ΛΟΚ είχαν 3 νεκρούς και 2 τραυματίες. Να γνωρίζουμε όλοι ότι οι δίδυμες μάχες σήμαναν το γλυκοχάραμα της νίκης των εθνικών δυνάμεων στην πελοποννησο και διεξήχθησαν από τους Ηρωικούς κατοίκους τού Λεωνιδίου και τους λοκατζήδες της Γ` και Δ` μοίρας καταδρομών. Η μάχη του Λεωνιδίου και τον ΛΟΚ στον Αγιο Βασιλειο δεν έχει σκοπό να αναζωπυρώσει τα μιση εκείνης της εποχής που εύχομαι απ την καρδιά μου να μην ξανάρθει στον τόπο μας <<την Ελλάδα μας>>. έχει σκοπό να θυμίσει τα γεγονότα σε όσους τα έζησαν και να διδάξει όσους δεν τα έζησαν.

Γεωργιος Πηλιουρας